Euro

Nominały

Jeden euro (EUR) składa się ze 100 eurocentów. W obiegu funkcjonują monety o nominalne 1, 2, 5,10, 20, 50 oraz banknoty o nominalne 5, 10, 20, 50, 100, a nawet 200 i 500. Przy banknotach o wartości 200 i 500 EUR mogą pojawić się problemy na rynku detalicznym, z uwagi na bardzo rzadkie występowanie. Najczęściej wykorzystuje się je w transakcjach bankowych. Charakterystyczny jest wygląd pieniędzy. Banknoty przedstawiają charakterystyczne dla Europy elementy architektoniczne, odwzorowujące typowe dla różnych epok style. Przedstawione obiekty są fikcyjne. W przypadku monet nie istnieje unifikacja. Na rewersie – w zależności od kraju – znajdują się różne grafiki.

Emisja

Banknoty Euro są emitowane przez kilkanaście różnych drukarni pod ścisłą kontrolą Europejskiego Banku Centralnego. Monety emitowane są natomiast przez mennice poszczególnych krajów należących do strefy euro. Cechuje je identyczny kształt, wygląd awersu i użyty do produkcji materiał.

Historia

Początki waluty są nierozłącznie związane z historią integracji walutowej w Europie. Motorem napędowym dla jej postępu stała się integracja gospodarcza. Jednym z istotnych jej filarów było przekonanie o stabilizacji walutowej jako dopełnieniu wspólnego rynku. Wobec powyższego to właśnie dążenia wspólnotowe w Europie stały się podstawą do wprowadzenia waluty. Do najważniejszych wydarzeń należy zaliczyć:

1951 rok – podpisanie w Paryżu Traktatu o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (EWWIS). Sygnatariusze: Belgia, Francja, Włochy, Holandia, Niemcy, Luksemburg.

1957 rok – podpisanie w Rzymie dwóch Traktatów Rzymskich o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (EWEA) i Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG). Sygnatariusze: Belgia, Francja, Włochy, Holandia, Niemcy, Luksemburg. Cele: wspólna polityka celna i wspólny rynek towarów, usług, kapitału.

1969 rok – pierwsza oficjalna deklaracja członków EWG o powołaniu unii gospodarczej i walutowej jako jednym z długoterminowych celów Wspólnoty. Powołanie specjalnego zespołu ekspertów do tego celu pod nadzorem Pierre’a Wernera (premier i minister finansów Luksemburga).

1972 rok – wdrożenie w życie przez członków EWG wspólnej polityki kursowej, prowadzącej do powołania rok później Europejskiego Funduszu Współpracy Walutowej (EFWW).

1973 rok – odejście od integracji walutowej wywołane kryzysem.

1976 rok – wznowienie integracji walutowej i stworzenie Europejskiego Systemy Walutowego (EWS). Podstawę jego stanowiła wspólna jednostka pieniężna, rozrachunkowa ECU. Jej wartość była rozliczana na podstawie koszyka walut państw członkowskich.

1987 rok – uchwalenie Jednolitego Aktu Europejskiego. Jego założeniem było stworzenie jednolitego rynku.

1988 rok – Raport Deloresa, proponujący stworzenie unii gospodarczej oraz walutowej w trzech etapach.

1993 rok – Traktat z Maastricht, precyzujący etapy tworzenia Unii Gospodarczej i Walutowej:

• Pierwszy (lipiec 1990 – grudzień 1993). Cel: Stworzenie jednolitego rynku wewnętrznego i zacieśnienie współpracy między państwowymi instytucjami finansowymi.
• Drugi (styczeń 1994 – grudzień 1998). Cel: Stworzenie najważniejszych instytucji i struktur UWG.
• Trzeci (do stycznia 1999). Cel: Usztywnienie kursów wymiany walut narodowych na euro i wprowadzenie euro.

1999 rok – początek działalności Europejskiego Banku Centralnego, usztywnienie kursu walut 11 państw członkowskich i wprowadzenie euro. Wspólna waluta była początkowo (do końca 2001 roku) w obiegu bezgotówkowym. Wprowadzenie banknotów i monet w tej walucie nastąpiło na początku 2002 roku.

Czy wiesz, że…

Nazwa waluty została wymyślona przez niemieckiego polityka z ugrupowania CSU – Theodora Waigla. Zaproponował ją podczas wygłaszanego przemówienia w Radzie Europejskiej w 1995 roku. Została zaakceptowana przez inne kraje członkowskie po trudnościach związanych z różnicami w wymowie wcześniejszej nazwy wspólnej jednostki transakcyjnej „Ecu”.