Frank szwajcarski
Jest oficjalną walutą obowiązującą na terenie Szwajcarii, Lichtensteinu oraz w części Włoch. Uznawany za jedną z najbardziej płynnych oraz stabilnych walut na świecie zawdzięcza swoją pozycję tajemnicy bankowej. Decyzja z 15 stycznia 2015 roku zelektryzowała środowisko inwestorów oraz ekonomistów. Narodowy Bank Szwajcarii zlikwidował wówczas dolną granicę kursu waluty w parze z euro i nie zasilił w wystarczającej mierze płynnością. Zgodnie z wyjaśnieniami prezesa jednostki finansowej był to krok konieczny do umocnienia waluty. Frank pozostaje w grupie walut G10, czyli najważniejszych, najpłynniejszych oraz najbardziej stabilnych, obok dolara amerykańskiego, euro, jena, funta szterlinga.
Szwajcaria (Frank szwajcarski) |
1 CHF |
4.5600 |
4.6900 |
|
Nominały
Jeden frank szwajcarski (CHF) składa się ze 100 centymów (wg nazewnictwa francuskiego) bądź 100 rappenów (wg nazewnictwa niemieckiego). W obiegu znajdują się monety o nominalne 5,10,20, 50 rapów i 1, 2, 5 franków. Od 1968 roku zaprzestano bicia monet obiegowych ze srebra, zastępując kruszec innymi stopami metalu. Występują również banknoty o wartości 10, 20, 50, 100,200 oraz 1000 CHF. Na papierowych pieniądzach widnieją odpowiednio: Charles Edouard Jeanneret, Arthur Honegger, Sophie Taeuber-Arp, Alberto Giacometti, Charles Ferdinand Ramuz, Jackob Burckhardt. Sa to najważniejsze osobistości z obszaru nauki, kultury i polityki Szwajcarii.
Emisja
Prawo do emisji waluty posiada Szwajcarski Bank Narodowy. Aktualnie obowiązują banknoty 8 serii, wprowadzone w zastępstwie 6 serii. Siódma seria przygotowana w 1984 roku nie weszła do obiegu .
Wartość
Przez wiele lat waluta stanowiła synonim dla określenia stabilności. Szwajcarski Bank Narodowy jako jedna z ostatnich tego rodzaju instytucji finansowych zerwał link waluty do złota. Na zmianę sytuacji wpłynął kryzys w strefie euro. Wprowadzenie nowej, międzynarodowej waluty zmniejszyło wartość franka jako waluty dywersyfikacyjnej. Prawdziwy boom przeżyła po wybuchu kryzysu w strefie euro. Inwestorzy dostrzegli w niej na powrót bezpieczną przystań. Miało to ogromny wpływ na wzrost waluty, której wartość podwyższyła się w krótkim czasie aż o 30%. Niosło to za sobą poważne trudności gospodarcze ( m.in. mniejsze zyski eksporterów, mniejszy obrót w strefach przygranicznych). Podjęto decyzję o stabilizacji waluty i usztywnieniu kursu, na podstawie przesłanek, iż Europa upora się z problemami w ciągu kilku miesięcy. Po kolejnych latach Szwajcaria przestała bronić waluty i uwolniła jej kurs, uznając, że sytuacja ekonomiczna jest na tyle korzystna, że kraj może wrócić do wcześniejszej polityki.
Historia
Początki franka szwajcarskiego przypadają na koniec XVIII wieku. Wcześniej w obiegu znajdowały się różne monety, gdyż prawo do ich bicia posiadali biskupi, mieszczanie, hrabiowie oraz poszczególne kantony. W 1799 roku sytuacja została uporządkowana, dzięki wprowadzeniu monety srebrnej o wadze 6,68 g. Poważną zmianą było przyznanie praw do jej bicia wyłącznie Rządowi Federalnemu na mocy Szwajcarskiej Konstytucji Federalnej w 1848 roku. Kolejnym krokiem do ujednolicenia waluty była Ustawa Monetarna z 1950 roku, która ujednoliciła standard franka. W dalszym ciągu w przeważającym stopniu znajdowała się w obiegu waluta zagraniczna, głównie z Francji, Belgii, Włoch. Wraz z tymi trzema państwami Szwajcaria podpisała traktat określający dokładnie masę, czystość, kształt i kurs wymiany monet. Powstała w ten sposób Łacińska Unia Monetarna – trwała do 1926 roku. Wdrożenie jednolitego systemu monetarnego zdeterminowało do wprowadzenia do obiegu także banknotów.
